-Kurwa Rafał ja umieram! Nierozumiesz?
-Gdzie jesteś?! Kinga, nie rób nic głupiego!
-Nie powstrzymam tego… Zbyt szybko leci… Zbyt obficie się wylewa… Żegnaj Wojtek… (piiiipp)
-Kinga?! Halo! – telefon się rozłączył… Nie wiedziałem co robić… Wsiadłem w auto i jak najprędzej jechałem do niej… Dom był otwarty a drzwi od jej pokoju uchylone… Ona leżała oparta o ściane… Z zakrwawioną ręką. Krew wytaczała się z rzył rzekami… Podbiegłem do niej…
-Kinga… Słyszysz mnie? -wziołem ją na ręce i mocno do siebie przytuliłem. Wyciągnąłem telefon z kieszeni.
-Jebany zasięg! Kinga?… Nie… Obudz się błagam! – patrzyłem na jej opadniętą głowę… Strach który odczówałem był ze względu obaw że ona już nie przeżyje… Położyłem ją na miejscu obok kierowcy, szybko zapiełem i docisnąłem noge do pedała… -Kinga? Obudz się! Już prawie jesteśmy w szpitalu…
Zacząłem odpinac pasy… Wysiadłem zacząłem wrzeszczeć przed szpitalem… Odpiołem Kinię i wziąłem na ręce u progu wejści byli już podenerwowani lekarze.
-Ratujcie ją!
Lekarze połorzyli ją na łóżku szpitalnym i zabrali gdzieś… Siedziałem zdenerwowany u czekałem na wieści o tym że ona żyje… Po godzinie z sali wyszedł lekarz.
– Pan przywózł pacjętkę?
-Tak. Czy ona żyje?
– Potrzebujemy krwi dla niej… Jest już w drodze… Należy czekać…
-Przeżyje…?
-Nie mamy pewności… Proszę pana czy pani Kinga się cięła? Chciała popełnić samobujstwo?
-Ja nie wiem… Ostatnio chodziła jakaś przymulona… Dzisiaj zadzwoniła… Po… Ona się.. Chciała ze mną pożegnać…
-Rozumiem… Proszę poczekać…
Czekając myślałem… Dużo… Nad wszystkim… Tak bardzo się bałem o Kinię… Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego jak jest dla mnie ważna… Pożądałem jej bliskości teraz! Teraz… Kiedy ona umiera… A nie kiedy miała choć odrobinę szczęścia w sobie… Ile ja bym dał abym mógł tam zamiast niej leżeć i umierać i ile bym dał za świadomość że Kinia siedzi w domu i ogląda np. Telewizję…

Przepraszam za ort. Mam nadzieję że się spodoba… ,,Od Zawsze!” Powinnam wstawić w tym tygodniu.
Do następnego opo ludziska