A na imię ma Paweł. Każde opowiadanie (którego autor nie ma pokolei w głowie) stosuje interesujący zabieg, którego sam nie jest śmiadomy.
Poznaliśmy się półtora roku temu, gdy zostałam zaproszona na domówkę. Impreza nie była do końca udana, może DZIĘKI temu, że mieli niby dobrą ekstazę… Ja do takich świństw z daleka. Tylko odezwała się we mnie Tereska, która krzyczała, że należy tego człowieka wyprowadzić na prostą. Piepszone DDA. Udawając, że nic nie wiem, rozmawialiśmy o przyszłości, wyjazdach wspólnych( odpłynełam w mojej podświadomości, poczułam się samotna) Trzymałam się grubo, chodź miałam ochotę rzucić się na niego i prosić, żeby mnie przygarnął.
Jest średniego wzrostu, brązowe oczy, i jest nieśmiały. No kurwa, Jestem osobą, która nie może stać w miejscu. Siedzenie przed laptopem 5 godzin & spacer, bieg, sport co kolwiek… Ale jednak, dalej mnie to nie odrzuciło. Zaprosił mnie na kolacje ( pizza wino film ) Było miło, nagle poczułam, że ten niższy ode mnie mało zbudowany nie ogarnięty człowiek potrzebujący pomocy sprawia, że ciarki po moich plecach doprowadzały mnie do szału. Patrzyłam w jego brązowe oczy dobre pół godziny. Czułam, że zaraz nastąpi ten nasz pierwszy magiczny moment. Delikatnie dotykal moich czerwonych polików. Nigdy tak sie nie czułam. wyjątkowa ,piękna ,seksowna. Od tamtego czasu, zaczęłam myśleć także o sobie. Pozytywny egoizm.
Morał? Ja pomogłam mu wyjść na prostą ( mieszkamy razem mamy piękną dwójkę dzieci )
Dzięki niemu jestem pewną siebie dorosłą Kobietą i co najważniejsze szczęśliwą.