Dzień był bardzo słoneczny i ciepły, jak na środek zimy. Słońce oświetlało topniejący śnieg, zamieniając go w stosy błyszczących klejnotów. Delikatny, ledwo wyczuwalny mróz szczypał mój nos, gdy szłam ulicą. Cieszyłam się z każdego dnia. Z ferii zimowych, wolnego. Popatrzyłam w dół na śliski, lekko oszroniony chodnik. Uśmiechnęłam się pod nosem. Zima była moim zdaniem najbardziej magiczną porą roku. Uwielbiałam patrzeć na śnieg sypiący się z nieba. Na roślinność, pogrążoną w głębokim śnie i pokrytą białą pierzyną. Rozejrzałam się dookoła. Po prawej stronie, odgrodzony ode mnie ruchliwą ulicą, znajdował się stary cmentarz, miejsce wiecznego spoczynku. Po lewej- wielki park ze śliczną fontanną z ogromną rzeźbą anioła. Podobno przynoszącym szczęście. Spojrzałam jeszcze raz na cmentarz. Przy jednej z belek żelaznej bramy, strzegącej wejścia na cmentarz stał młody chłopak. Mogłabym przysiądz, że przed chwilą go tam nie było. Ubrany był w czarną, skórzaną kurtkę i dżinsowe spodnie. Miał krótkie, czarne włosy, lekko zakręcone na czubku głowy. Normalny chłopak. Jednak było coś w jego oczach, że nie mogłam przestać się na niego patrzeć. Były one niemożliwie głębokie, ciemno-brązowe, niemal czarne. Pod ich spojrzeniem oblałam się rumieńcem. Widać zobaczył to, gdyż uśmiechnął, ukazując śnieżnobiałe zęby. Zadrżałam. Zrobiło mi się przeraźliwie zimno, mimo że przed chwilą było ciepło. Chłopak nadal przypatrywał mi się z zainteresowaniem. –„Nie, to niemożliwe”- powiedziałam sobie w głowie.- „To tylko nieznajomy chłopak, widocznie zapatrzony w park, lub w kogoś innego.”- Próbowałam zachować spokój. Odwróciłam się. Byłam sama. Gdy znowu się odwróciłam, ujrzałam w oczach chłopaka coś innego. Strach, a może złość. Zaczęłam poruszać się szybko, starałam się nie biec. Przy każdym powiewie wiatru czułam niewyobrażalne zimno, przeszywające moje chude ciało. Mój oddech stał się ciężki i nierównomierny. Bałam się. Ta twarz była zarazem pociągająca jak odpychająca. Piękna, ale straszna. I czułam że ją znałam. Że znałam tego przedziwnego chłopaka. Lecz nie wiedziałam skąd. Nagle spostrzegłam że moja głowa odwraca się w jego kierunku. Ale nikogo tam nie była. Chłopak zniknął. To jeszcze spotęgowało moje podejrzenia co do prawdziwości tego zdarzenia. Odwróciłam głowę i ruszyłam dalej. Nie chciałam myśleć o nim myśleć, ale jego obraz nie wychodził z mojej głowy. Odetchnęłam. Musiałam wziąć się w garść. Tak też zrobiłam.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Proszę o komentarze. Mam nadzieję że się spodobało.